Presidenti turk vendosi psikikën e brishtë të BE-së në divan.
Nga Matthew Karnitschnig/ Një turk me mustaqe, dy karrige të pasme të praruara dhe një divan prej pelushi. Rezulton se kjo është gjithçka që nevojitet për të vendosur në pikëpyetje kohezionin e brishtë të Evropës. Karantinimi nga udhëheqësi turk Recep Tayyip Erdoğan për Presidenten e Komisionit Evropian Ursula von der Leyen në divanin e dhomës së tij të pritjes në Ankara javën e kaluar bashkoi Kontinentin e ndarë – në zem ërim. Mes dekorit të pahijshëm të pallatit të rr emë të sulltanit të Erdoğan, koreografia evokoi një pikturë absurdiste: në qendër të veprimit, Presidenti turk, me dikurinë e tij të njohur ulur pranë një Charles Michel nervoz, President i Këshillit Evropian; përtej dhomës, e ulur në këmbë për mbi këmbë në një divan, von der Leyen me një xhaketë të kuqe dhe këmishë të bardhë, një fotografi e një Frau gjermane të edukuar mirë, duart e shtrënguara mjeshtërisht në prehrin e saj, në kundërshtim të heshtur. Imazhi tër boi absolutisht evropianët, majtas, djathtas dhe në qendër. Iratxe García Pérez, udhëheqëse e grupit Socialist & Demokrat në Parlamentin Evropian, e quajti trajtimin e von der Leyen “të tu rpshëm”. Kryeministri italian Mario Draghi, një njeri i famshëm për tonin e tij të butë, nuk bëri asnjë përpjekje për të maskuar ze mërimin e tij për atë që ai e përshkroi si “posh tërimin” e von der Leyen, duke krahasuar Erdoğan të enjten me një “di ktator”.
Të gjitha këto për shkak të një divani? Jo tamam. Nëse vetë Evropa do të ishte në kolltuk, divani mund të përfaqësonte diçka tjetër: totali e pas igurive, pak ënaqësive të rajonit dhe, mbi të gjitha, thellësia e kompl eksit të saj të inf erioritetit. Përkundër perceptimit mbizotërues evropian, episodi nuk kishte të bënte kryesisht me mosrespektimin e grave, por me fuqinë. Bashkimi Evropian, përmes ndërtesave të tij me shkëlqim dhe titujve kryesorë të “presidentëve” të saj të ndryshëm, përpiqet shumë për të projektuar pushtetin. Pak si shumë e vështirë, në fakt. Dhe njerëzit me fuqi të vërtetë, si Erdoğan, jo vetëm që e shohin mirë këtë përmes trillimeve, por ata kënaqen duke i vendosur evropianët në vendin e tyre – në një divan, nëse është e nevojshme. Angela Merkel nuk është dë buar kurrë në divanin e Erdoğan. Pse? Sepse Erdoğan e merr seriozisht atë dhe fuqinë e saj. Duke qenë se as Michel dhe as von der Leyen (megjithë titujt e tyre) nuk kanë shumë fuqi, pos htërimi i tyre është edhe më joshës për dikë si Erdoğan. Kjo i shkon për shtat bazës së tij dhe mbart zero rr ezik kundërpasues. Çfarë do të bëjë BE për këtë? As Michel dhe von der Leyen duket se nuk e dinë. Që nga in cidenti, ata kanë qenë shumë të zënë duke treguar gishtat kundër njëri-tjetrin dhe ndihmësit e tyre për fatk eqësinë e “protokollit”, transmeton lexo.com.al.
Në përpjekjen e tij për të pretenduar pafajësinë, Michel, një ish-kryeministër belg, duket se ka kaluar nëpër pesë fazat e pikëllimit vetëm për t’u kthyer sërish. Kryesisht, ai është thjesht “i trishtuar”, rrëfeu Michel në një postim në Facebook javën e kaluar. Por ajo për të cilën ai duket se është shumë i mërzitur është se ai u kap në TV drejtpërdrejt duke vepruar si h orr sh ovinist duke mos i ofruar von der Leyen vendin e tij. Ri valiteti në Bruksel midis Michel dhe von der Leyen nuk është sekret. Dhe duke gjykuar nga përgjigja e Komisionit, von der Leyen ka shijuar çdo minutë të Sofagate. Stafi i saj përdori injorimin e perceptuar në Ankara për gjithçka që ia vlente. Më pak se 24 orë pas epis odit, ndihmësit e von der Leyen kishin prodhuar tashmë raporte të hollësishme se si eurodeputetët dhe publiku po reagonin. Në një analizë të brendshme të parë nga POLITICO thuhet se “Në përgjithësi, PEC (PEC i referohet Presidentit të Këshillit Evropian, Michel) dhe Erdoğan fajësohen për qëndrimin e tyre – mbështetje e qartë për Presidenten me hashtags të rinj si # WeWantOurSeat ose #GiveHerASeat”.
Është treguese se qëllimi i vërtetë i misionit të liderëve të BE-së në Ankara është humbur nga ind injata kolektive për rregullimet e vendeve. Por më pas, pak njerëz në Evropë dëshirojnë të kujtojnë shkallën në të cilën ata mbështeten tek Turqia për të mbajtur larg masat e mbushura nga Lindja e Mesme dhe Afrika. Ata nuk duan të kujtojnë gjithashtu që marrëveshja përfshin miliarda në të holla. Është më pak sh okuese, siç bëri transmetuesi televiziv publik gjerman në raportin e saj për vizitën, të nënvizohet mungesa e Erdoğan në konferencën për shtyp pas takimit, ku von der Leyen dhe Michel folën për shenjtërinë e të drejtave të njeriut dhe Konventën e Stambollit (pavarësisht se pak evropianë kishin dëgjuar ndonjëherë për marrëveshjen deri në vendimin e fundit të Erdoğan për t’u tërhequr nga ajo). Mos u shqetësoni që Turqia ka pranuar miliona refugjatë më shumë se Evropa e pasur. Reagimi evropian është tipik për njerëzit e rrë nuar nga ndjenja e papërshtatshmërisë dhe e pafuqishmërisë. Në vend që të pranojnë mbështetjen e vazhdueshme të Evropës tek Turqia për të mbajtur migrantët larg Kontinentit dhe lëshimet e diskutueshme që BE ka bërë për ta mbajtur atë marrëveshje të gjallë, ata përqendrohen në stilin, mënyrat – dhe veçanërisht përkufizimin e tyre të veçantë të “moralit”, transmeton lexo.com.al.
Edhe pse Evropa dë shton në lojën e pushtetit, ajo është në një klasë me veten e saj kur bëhet fjalë për projeksionin e epërsisë morale. Sipas argumentit të Brukselit, vetëm një ci nik do të sugjeronte që angazhimi i BE me Turqinë ka të bëjë vetëm me pagimin e saj për të vazhduar të strehojë refugjatët. Misioni i vërtetë ishin të drejtat e njeriut, dhe, në veçanti, të drejtat e grave. Konventa e Stambollit! Çfarë ka më shumë për të thënë? Erdoğan është pyka e përsosur për patrullën e moralit të Evropës. Ai është i pasjellshëm, një p opulist-d iktator- dhe, më e rëndësishmja – edhe pse nuk duhet përmendur ose pranuar kurrë – një mysliman. Evropianët mund të mbështesin ze mërimin e tyre për trajtimin e Erdoğan të von der Leyen me fjalorin e feminizmit, por nënteksti është i pagabueshëm për këdo që njeh te nsionin anti-islamik që përshkon shoqërinë evropiane. Për shumë sy evropianë, Erdoğan nuk e trajtoi von der Leyen me mosrespekt duke e vendosur atë në divan, përkundrazi ai e trajtoi atë ashtu si “ata” bëjnë me të gjitha gratë. Dikush mund të dëgjojë psherëtimën kolektive në reagimin ndaj videos nga Ankaraja: Sa me fat që jemi evropianë. Kjo është arsyeja pse, në vend që të su lmojnë Erdoğan, evropianët duhet ta falënderojnë atë. Ai jo vetëm që ribashkoi fraksionet e Evropës për disa ditë, por i ndihmoi ata të ndjehen përsëri si evropianë të vërtetë./Politico.eu/Lexo.com.al/e.c.
