Nga Christoph Meyer/ Ministri i Jashtëm ukrainas Dmytro Kuleba tha së fundmi në Bruksel se “Rusia nuk do të jetë në gjendje të kapë askënd në befasi më”. Kubela duhet të jetë optimiste. Në fakt, shumë udhëheqës evropianë ende nuk kanë marrë mësime nga l ufta e Rusisë në Gjeorgji në 2008 dhe l ufta e saj e padeklaruar kundër Ukrainës dhe a neksimi i Krimesë në 2014. Me nxehjen e retorikës përsëri, dhe trupat ruse që grumbullohen në kufirin e Ukrainës, shanset mbeten të larta se Moska do ta kap edhe një herë Evropën në befasi. D ëmtimi i interesave evropiane do të ishte i madh. Këtë herë, udhëheqësit perëndimorë nuk do të kishin asnjë justifikim se u m ashtruan. Befasia është një shumëzues i forcës – dhe është thelbësore për strategjinë e Kremlinit. Ekonomia e Rusisë nuk është më e madhe se ajo e Italisë dhe shpenzimet e saj nominale u shtarake janë vetëm një e katërta e Evropës së bashku. Ndërsa Moska ka investuar shumë në forcat e a rmatosura që nga viti 2009, ajo ende ka nevojë për t’i mbajtur njerëzit të mendojnë për planet e saj.
Kremlini ka treguar aftësi në shfrytëzimin e asimetrisë së informacionit midis tij dhe Perëndimit. Është mjaft e lehtë për Moskën të mbledhë informacion me cilësi të lartë në lidhje me udhëheqësit kryesorë evropianë nga burime të hapura dhe të parashikojë se si ka gjasa të anojnë në skenarë të ndryshëm rreth Ukrainës. Zyrtarët rusë veprojnë nën fshehtësi shumë më efektive dhe kundërzbulim më të mirë. Vendimmarrja është përqendruar rreth Presidentit Vladimir Putin dhe një rrethi të vogël këshilltarësh të besuar, tek të cilët inteligjenca perëndimore e ka pasur të vështirë të depërtojë. Si rezultat, zyrtarët perëndimorë shpesh nuk janë të sigurt se kë të dëgjojnë në Rusi. Për shembull, përpara l uftës së Rusisë kundër Ukrainës në 2014 dhe a neksimit të Krimesë, këshilltari i Putinit Sergey Glazyev tha se Rusia nuk mund të garantonte më statusin e Ukrainës si shtet dhe mund të ndërhynte nëse rajonet pro-ruse të vendit apelonin drejtpërdrejt tek Moska. Në vend që ta vinin veshin mbi këtë paralajmërim, shumica e zyrtarëve evropianë ose humbën plotësisht ose hodhën poshtë komentet e Glazyev si mungesë kredibiliteti. Në vend të kësaj, ata pranuan sigurimet nga Ministri i Jashtëm rus Sergej Lavrov. “Ne jemi njerëz seriozë, nuk jemi p aranojakë”, tha Lavrov, duke premtuar të “qetësonte kokat e nxehta”, transmeton lexo.com.al.
Sot, me trupat ruse që grumbullohen në kufirin ukrainas, një zyrtar tjetër i Kremlinit, Dimitrij Kozak, nënkryetari i administratës presidenciale, ka folur për “fillimin e fundit” të Ukrainës. Ai paralajmëroi se kushdo që synon rusët etnikë në rajonin Donbass nuk do të “q ëllohet në këmbë, por në fytyrë”. Kësaj herë, udhëheqësit evropianë do të vepronin me mençuri të mos hidhnin poshtë komente si këto, si të destinuara vetëm për një audiencë të brendshme ruse – sikur përgatitja e mendimit rus për l uftë nuk është mjaft serioze. Në mënyrë të ngjashme, lëvizjet e trupave ruse nuk duhet të injorohen. Në prag të l uftës gjeorgjiane të vitit 2008, vëzhguesit evropianë panë lëvizje të ngjashme të trupave dhe p rovokime u shtarake në provincat se paratiste të Osetisë së Jugut dhe Abkhazisë siç po shohin në Rusi dhe Krime sot. Në atë kohë, Moska maskoi ofensivat e saj të afërta duke thënë se ajo po kryente thjesht “manovra” normale. Sot, ajo po citon “trajnim l uftarak” të papërcaktuar për të justifikuar rritjen e trupave të saj në kufirin e Ukrainës. Në përpjekjet e Moskës për të befasuar, ajo mund të llogarisë një ndihmë të qëndrueshme nga një burim i pamundur: Shumë ekspertë dhe politikëbërës perëndimorë dëshirojnë të m ashtrojnë veten e tyre për qëllimet e Rusisë.
Kur analistëve u mungon informacioni i besueshëm, ata shpesh përfshihen në atë që Robert Jervis e quajti mirror-imaging: Cili do të ishte një reagim racional për qeverinë time ndaj kësaj situate? Ata kanë më shumë vështirësi të imagjinojnë se liderët do të guxojnë të g ënjejnë haptazi ose të s hkelin ligjin themelor ndërkombëtar – përfshirë shkeljen e kufijve të një vendi sovran dhe a neksimin e territorit të tyre. Nga një perspektivë perëndimore, një p ushtim rus duket iracional. Një sondazh i 905 ekspertëve për marrëdhëniet ndërkombëtare tregoi se vetëm 14 për qind parashikuan një ndërhyrje u shtarake ruse në Ukrainë, vetëm disa ditë para se të ndodhte ajo e fundit. Kjo qasje nënvlerëson p resionet dhe stimujt e brendshëm me të cilët përballen liderët au toritarë dhe keqinterpretimet për personat që mbajnë me të vërtetë pushtetin. Në rastin e Gjeorgjisë në vitin 2008, analistët perëndimorë menduan se ishte e pamundur që Presidenti gjeorgjian Mikheil Saakashvili të ishte “aq i çmendur” për të filluar një s ulm u shtarak paraprak, duke pasur parasysh gjasat e një përgjigjeje d ërrmuese ruse. Rezulton se, për arsye të brendshme – ai kishte premtuar të rivendoste kontrollin mbi shtetet s eparatiste – ai ishte, transmeton lexo.com.al.
Opinioni publik shihet shpesh gabimisht si një pengesë tjetër për Moskën, siç ishte vite më parë në prag të ndërhyrjes sovjetike në Çekosllovaki. Në vitin 2013, analistët perëndimorë prisnin një n dëshkim rus të Ukrainës, por nuk konsideruan një ndërhyrje të drejtpërdrejtë u shtarake – lëre më a neksimin. Paralajmërimet e pakta që u komunikuan nga ministrat e jashtëm të Polonisë dhe Suedisë nuk u morën seriozisht pasi disave iu dukën të njëanshme kundër Rusisë duke pasur parasysh pikëpamjet e tyre të njohura. Paralajmërimet janë të lehta për t’u injoruar kur zbulojnë të meta në supozimet thelbësore që mbështesin qasjet e politikës së jashtme dhe marrëveshjet ekonomike të Evropës. Në rastin e Gjeorgjisë 2008, ata zbuluan se si NATO e ka k eqpërdorur anëtarësimin e vendit në samitin e Bukureshtit, duke çuar në pasoja të d ëmshme, të padëshiruara. Në rastin e Ukrainës në 2014, ata ekspozuan pjesë të verbra gjeopolitike në Politikën e Fqinjësisë së BE dhe Partneritetin Lindor. Sot, do të vinte në pikëpyetje projektin e tubacionit Nord Stream 2 të Gjermanisë, ose strategjinë diplomatike të rivendosjes së Francës.
Pranimi i paralajmërimeve është psikologjikisht s tresues për vendimmarrësit. I ballafaqon ata me zgjedhje të vështira për vlerat dhe interesat. Megjithatë, nëse historia është ndonjë udhëzues, mosveprimi vetëm sa i bën ato zgjedhje më të vështira. Kjo është po aq e vërtetë sot, sa ishte herën e fundit. A duhet që liderët perëndimorë të bien dakord për një zgjidhje diplomatike që do t’i jepte Rusisë një de facto veto në rrugën e ardhshme të Ukrainës? Apo ata janë të gatshëm t’i japin mbështetje të prekshme Ukrainës dhe të hartojnë s anksione të besueshme për të parandaluar Rusinë, duke shmangur një skenar më të keq? Këto janë pyetje që do të përgjigjeshin më mirë përpara, sesa pas një p ushtimi. Udhëheqësve perëndimorë mund t’i falet që u befasuan në 2008 dhe 2014. Ata nuk do të kenë asnjë justifikim nëse e lënë veten të m ashtrohet përsëri./Politico.eu/Lexo.com.al/e.c.
