Caesar Act nuk po d ëmton Assadin; po d ëmton civilët.
Nga Hasan Ismaik/ Një mik i imi u gjet i vdekur në shtratin e tij këtë dimër sepse nuk kishte ngrohje. Pse? Për shkak se s anksionet amerikane po d ëmtojnë njerëzit e zakonshëm sesa qeverinë e Bashar al-Assad; ka vetëm një orë apo pak më shumë energji elektrike në ditë. Muajin e kaluar, më ra telefoni. Një i afërm në Damask më kërkoi të ndihmoja një fëmijë të ri sirian, Mohammed Daafis. Familja e dy-vjeçarit Muhamed përdor një sobë vajguri Primus, një produkt i epokës viktoriane, për gatim. Nuk ka boljer për ujë të nxehtë në dush. Shpërndarja me orare e energjisë elektrike në Siri ka arritur nivelet e saj më të larta për shkak të paaftësisë së qeverisë për të siguruar karburantin e nevojshëm për të gjeneruar energji elektrike si rezultat i s anksioneve ndërkombëtare. Si çdo fëmijë në moshën e tij, Muhamed po luante me vëllezërit e motrat e tij – në një shtëpi të errët 28 metra katrorë. Muhamedi ra në një kazan me ujë të nxehtë të nxehur nga nëna e tij në sobën Primus. Ajo u largua përkohësisht për një punë të përditshme, por në shtëpinë e errët, Muhamedi nuk e pa kazanin.
Duke dëgjuar b ritmat e tij, nëna e tij vrapoi drejt tij. Babai i tij, një shitës ambulant, i ngecur në një karrocë për shkak të një këmbe të plagosur nga l ufta, iu drejtua atij sa më shpejt që të mundte. Ata e çuan me shpejtësi djalin e dj egur në spitalin Al Mojtahed në Damask, një strukturë e drejtuar nga qeveria. Gjendja e fëmijës së dj egur dhe të gj akosur u p ërkeqësua. Atëherë ai kishte nevojë për një transfuzion gjaku. Mjekët e qeverisë qëndruan të pafuqishëm përpara dhimbjes dhe v uajtjeve të tij. Gjaku i transferuar ishte i nfektuar. Familja e Muhamedit kishte tani nevojë urgjente për ta transferuar atë në një spital privat, por si e paguan faturën një baba që shet domate në një karrocë? Vlera e paundit sirian ka rënë në pothuajse asgjë; tani është në rreth 3,660 paund ndaj dollarit amerikan. Një pagë mesatare në Siri është më pak se 2 dollarë në ditë; Babai i Mohamedit nuk fitonte as një dollar në ditë. Caesar Syria Civilian Protection Act i vitit 2019, një ligj i nënshkruar nga Presidenti i atëhershëm i SHBA Donald Trump, u shit si një fitore për forcat e drejtësisë kundër një qeverie b rutale. Por akti nuk ka sjellë drejtësi; përkundrazi ka sjellë uri, err ësirë, mu rtajë, mj erim, gr abitje, rr ëmbime dhe s hkatërrim të një kombi. Ndihma ndërkombëtare nuk arrin më në Siri në masën që arrinte më parë sepse shumë agjenci kanë f rikë se mos bien ndesh me aktin, transmeton lexo.com.al.
Kjo nuk ka të bëjë me Assadin; ashtu si nuk zgjedhim vendin ku kemi lindur, sirianët nuk zgjodhën qeverinë e tyre. Përballë s anksioneve, Assad do të mbështetet në mbështetjen iraniane, e cila do të sjellë edhe më shumë d ëm në Siri ndërsa qytetarët e zakonshëm vazhdojnë të v uajnë. Babai i Mohamedit iu drejtua të afërmit tim, i cili më dërgoi pamje grafike tr onditëse të dje gies së djalit. I tra umatizuar, bëra çdo përpjekje për të ndihmuar. Pas shumë v ështirësive, Mohamedi u shtrua në një spital privat, por në Siri, edhe spitalet private nuk janë të pajisur siç janë në pjesën tjetër të botës. Kujtoni se si Shtetet e Bashkuara dhe Mbretëria e Bashkuar u përpoqën për të marrë pajisjet mbrojtëse personale gjatë ditëve të para të pandemisë? Sirianët e përjetojnë ende çdo ditë atë eksperiencë për shkak të mungesës së oksigjenit dhe pajisjeve themelore mjekësore. Mjekët informuan babanë e Mohamedit se djali i vogël nuk do të mbijetonte nëse ai do të qëndronte në Siri, kështu që unë nxitova të kontaktoja një spital privat të pajisur më mirë në Bejrut, Liban – disa orë larg me makinë. Pas shumë lutjesh, mundëm të gjenim një shtrat. Ambulancat e Kryqit të Kuq dhe Gjysmëhënës së Kuqe nga të dy vendet e çuan fëmijën përtej kufirit siriano-libanez.
Mjekët në spitalin në Bejrut, i cili ka kërkuar të mos përmendet me emër, u përpoqën të shpëtonin Muhamedin. Për gjashtë ditë, djali l uftoi. Por edhe Libanit i mungojnë pajisjet e përparuara mjekësore. Fatura e spitalit shkonte në më shumë se 100,000 dollarë. Një infeksion virulent bëri që veshkat e tij të dështojnë dhe zemra e tij u ndal përfundimisht. Ai nuk do të jetë fëmija i fundit sirian që do të v desë si rezultat i privimit të shkaktuar nga s anksionet. Asnjë fëmijë sirian nën moshën 10 vjeç nuk e ka parë vendin e tyre në paqe. Dhe nëse ata mbeten të uritur dhe të privuar nga kujdesi themelor mjekësor në një vend pa mundësi ekonomike, ata mund të bëhen përfundimisht u shtarët këmbësorë të një s hpërthimi të ri t errorizmi në Lindjen e Mesme. Shumë nga mullahët e Iranit zotohen rregullisht “V dekje Amerikës” dhe “V dekje Izraelit” në xhamitë e tyre të politizuara. Pavarësisht s anksioneve të SHBA, sirianët nuk kanë një kulturë të tillë – akoma. Por privimi dhe ndikimi i huaj mund t’i ndryshojë gjërat. Në të vërtetë, ka qenë e qartë nga 11 shtatori e tutje që t errorizmi i shtuar në Lindjen e Mesme arrin gjithmonë Shtetet e Bashkuara – qëllimin e tij përfundimtar, transmeton lexo.com.al.
Nëse strategjia e SHBA-së është që të detyrojë sirianët të rr ëzojnë Assadin, kjo nuk ka funksionuar dhe nuk do të funksionojë. Njerëzit do të bashkohen me qeverinë: Ky është mësimi nga Kuba e Fidel Castro nën s anksionet e SHBA. Shikoni përtej kufirit atje ku Irani kontrollon tani pjesën më të madhe të Irakut dhe Libanit; a dëshiron Uashingtoni të krijojë një vakum në Siri ku përfaqësuesit e Turqisë ose Iranit të përsërisin l uftën civile, duke e sjellë Iranin edhe më afër k onfrontimit të drejtpërdrejtë me Izraelin? Ndryshimi i regjimit nuk ka funksionuar në Siri. Ankesat e Perëndimit me Assadin nuk duhet të rezultojnë në n dëshkimin kolektiv të një kombi të tërë. Familja e Mohamedit është vetëm një nga milionat me prindër të p lagosur dhe me aftësi të kufizuara. Më shumë se gjysmë milioni sirianë kanë v dekur që nga viti 2011. Rreth 13 milion njerëz – më shumë se gjysma e popullsisë së para l uftës së vendit – janë zhvendosur. Shumë po shkojnë drejt Evropës, dhe nëse s anksionet nuk hiqen shpejt, shumë më tepër do të bëhen refugjatë në Perëndim. Ata nuk kanë asgjë për të humbur në udhëtimin e tyre përtej Mesdheut. Dhe ata do ta mbajnë me vete z emërimin e tyre.
Megjithatë, Josep Borrell, shefi i diplomacisë evropiane, këmbënguli në n dëshkimin e popullit sirian në deklaratën e tij muajin e kaluar, duke thënë se Bashkimi Evropian “nuk do të heqë s anksionet e vendosura ndaj Sirisë para fillimit të një tranzicioni politik në vend”. Kjo qasje naive ndaj politikës nuk arrin të kuptojë realitetin e Lindjes së Mesme ose të tregojë s hqetësim për jetën e fëmijëve të zakonshëm si Mohamedi. Britania, Franca dhe Gjermania kanë rinovuar të gjitha s anksionet e tyre në vend që të kuptojnë se s anksionet nuk funksionojnë. Ish-udhëheqësi irakian Saddam Hussein, ish-lideri libian Muammar al-Gaddafi dhe Castro nuk u hoqën nga s anksionet. As Ajatollah Ali Khamenei i Iranit nuk është rrë zuar gjithashtu. Ky është përkufizimi i m arrëzisë që shpesh i atribuohet Albert Ajnshtajnit: “të bësh të njëjtën gjë pa pushim dhe të presësh rezultate të ndryshme”, transmeton lexo.com.al.
A mundet Presidenti i SHBA Joe Biden, Kongresi amerikan dhe udhëheqësit evropianë të flenë natën ndërsa një popull i tërë v des nga uria, s htypja dhe m argjinalizimi vetëm sepse politikanët duan të shihen se bëjnë diçka të a shpër për të k undërshtuar qeverinë siriane? Biden ka përjetuar humbjen e dy fëmijëve të tij dhe është në pozicion unik për të vlerësuar pikëllimin e prindërve sirianë. Ai duhet të heqë s anksionet joefektive të Shteteve të Bashkuara, t’u japë sirianëve një shans të ri në jetë dhe të rindërtojnë atë që ka sh katërruar politika e s hëmtuar e pushtetit./ForeignPolicy/Lexo.com.al/e.c.
