Nga Max Boot/ Slogani i lëvizjes së paqes “Lufta nuk është përgjigja” nuk është gjithmonë e saktë. Ndonjëherë – si në luftën kundër Gjermanisë naziste dhe Japonisë Perandorake – lufta është përgjigjja e vetme. Por kjo sigurisht që vlen për konfliktin aktual midis Izraelit dhe Hamasit. Sado që Hamasi të vazhdojë të godasë Izraelin, dhe sado që Izraeli të vazhdojë të bombardojë Rripin e Gazës, kjo luftë nuk do të arrijë asgjë përveç një kthimi të shpejtë në status quo e para luftës. Ky nuk është një mesazh që skifterët pro-izraelitë duan të dëgjojnë, por është e vërteta. Senatori Tom Cotton pretendon se “thirrjet për armëpushim janë të barabarta me propagandën e Hamasit”. Ai dëshiron që Izraeli të “shkatërrojë makinerinë e luftës së Hamasit” dhe argumenton se “SHBA duhet t’i sigurojë asaj kohën, hapësirën dhe burimet për ta bërë këtë”.
Si do të funksionojë kjo saktësisht? Izraeli dhe Hamasi janë përfshirë aktualisht në luftën e tyre të katërt të madhe që kur Hamas mori kontrollin e Rripit të Gazës në vitin 2007. Izraeli nuk i është afruar shkatërrimit të “makinës së luftës së Hamasit” në tre rastet e mëparshme, dhe nuk do të jetë më i suksesshëm tani. Në të vërtetë, Hamas ka qëlluar tashmë më shumë se gjysmën raketave gjatë javës së kaluar – më shumë se 2,800 – sesa bëri gjatë shtatë javëve të konfliktit në 2014, transmeton lexo.com.al.
Izraeli nuk mund ta mundë Hamasin nga ajri, por ai nuk ka dëshirë të rrezikojë një tjetër pushtim tokësor në Rripin e Gazës si ai në vitin 2014. Ky operacion solli një numër të madh viktimash në të dy anët – 2,251 palestinezë u vranë (1,462 prej tyre civilë) së bashku me 67 ushtarë izraelitë dhe gjashtë civilë – por nuk arritën ndonjë fitim të qëndrueshëm strategjik. Izraeli ka edhe më pak dëshirë për të ri-okupuar Rripin e Gazës, e cila do të përfshinte luftimin e një kryengritje edhe më të kushtueshme dhe të zgjatur kundër Hamasit.
Më së shumti, Izraeli po përpiqet të degradojë përkohësisht Hamasin dhe ta ndalojë atë nga armiqësitë e mëtejshme për disa vjet. Izraeli mund të mos ketë zgjedhje tjetër kur qytetet e tij janë nën sulm me raketa, por është një gjykim krejtësisht arbitrar për të vendosur se sa palestinezë duhet të vdesin dhe sa ndërtesa duhet të hidhen në erë për të imponuar pikëpamjen e Izraelit: Mos u tallni me ne. Po kështu, Hamasi nuk po përpiqet të mposhtë Izraelin. Raketat e saj janë krijuar për të rritur pozicionin e saj politik midis palestinezëve të Bregut Perëndimor në kurriz të jetës dhe jetesës së palestinezëve të Rripit të Gazës, transmeton lexo.com.al.
Hamas do të pranojë një armëpushim pasi të ketë imponuar pikëpamjen e saj: Mos u tallni me ne gjithashtu. Siç kanë theksuar shumë analistë, Hamasi dhe Kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu kanë nevojë për njëri-tjetrin. Të dy palët lulëzojnë kur kanë një armik që ata mund ta demonizojnë lehtë. Hamasi racionalizon sulmet e tij ndaj Izraelit duke përmendur luftën kundër “kolonializmit” sionist. Izraeli racionalizon sulmet e tij në Rripin e Gazës duke përmendur luftën kundër “terroristëve” islamikë.
Të dy palët ka të ngjarë të dalin nga lufta aktuale me një prestigj të shtuar nga goditjet simbolike, ndonëse janë plotësisht të paefektshme, kundër armiqve të tyre të urryer. Netanyahu madje mund të arrijë objektivin e tij të vërtetë – të qëndrojë në detyrë dhe të shmangë një gjykim korrupsioni – por ai nuk do të fitojë ndonjë fitore më të gjerë strategjike për Izraelin. As që, sipas të gjitha gjasave, nuk e dëshiron vërtet këtë. Nga këndvështrimi i tij, është e përshtatshme të kesh Hamasin në kontroll të Rripit të Gazës. Kjo e çliron atë nga çdo detyrim për të bërë ndonjë lëshim ndaj palestinezëve që do të ishte anatemë për partnerët e tij të koalicionit të krahut të djathtë. Ai mund të thotë thjesht se ai nuk pranon të merret me terroristët dhe e mbyll çështjen, transmeton lexo.com.al.
Izraelitët mund të kuptojnë se ata mund të vazhdojnë kështu për një kohë të pacaktuar sepse breshëritë e raketave të herëpashershme – 90 për qind e tyre të shkatërruara nga sistemi i mbrojtjes raketore të Kupolës së Hekurt – nuk janë një kërcënim ekzistencial. Izraelitët kanë arsye të ndihen mirë me vendin e tyre, i cili është shfaqur si një superfuqi ekonomike dhe ushtarake në Lindjen e Mesme. Më shumë vende arabe madje kanë njohur shtetin hebre. Por armiqësitë aktuale duhet të shërbejnë si një kujtesë se Izraeli nuk mund të jetë kurrë një vend “normal”, siç dëshirojnë me dëshpërim shumica e qytetarëve të tij, ndërsa konflikti palestinez vazhdon të digjet.
Aspekti më kërcënues i dhunës së fundit është se ajo është përhapur në Izrael. Javën e fundit është regjistruar dhuna më e keqe lokale midis hebrenjve dhe arabëve që nga ditët kur Palestina ishte një koloni britanike në vitet 1930. Netanyahu po korr atë që ka mbjellë duke bërë thirrje për paragjykime antiarabe për të fituar vota, duke bërë kauzë të përbashkët me ekstremistët hebrenj të ekstremit të djathtë dhe duke miratuar një ligj të një shteti komb që mishëron arabët izraelitë si qytetarë të klasit të dytë. Ai mund të ketë provokuar një intifada të brendshme, transmeton lexo.com.al.
Sapo bombat dhe raketat të ndalojnë së rëni, qeveria izraelite do të ketë disa rregullime të mëdha për të bërë për rreth 1.9 milion qytetarë arabë (20 për qind e popullsisë). Izraeli do të këshillohej gjithashtu të bënte lëshime, të tilla si ndalimin e dëbimeve në Jerusalemin Lindor dhe rritjen e vendbanimeve në Bregun Perëndimor, për të forcuar Autoritetin e moderuar Palestinez në kurriz të Hamasit më radikal. Në fund të ditës, Izraeli nuk do t’i mundë palestinezët ushtarakisht. Duhet të arrijë një zgjidhje politike me ta./TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
