Midis qeverive të ndryshme që kërkojnë vëmendjen e administratës Biden është regjimi Chavista i Venezuelës, i cili u dëmtua – por nuk u shkatërrua – nga politika e “presionit maksimal” të administratës Trump. Në javët e kaluara, Presidenti Nicolás Maduro i cili ka rrënjosur dhe kriminalizuar edhe më tej autokracinë e vendosur së pari nga Hugo Chávez, ka ndërmarrë disa hapa që synojnë qartazi të apelojnë në Uashington – përfshirë lirimin e gjashtë drejtuesve të burgosur të kompanisë së naftës Citgo në arrest shtëpiak, si dhe emërimin e dy anëtarëve të pavarur në këshillin pesë anëtarësh që mbikëqyr zgjedhjet kombëtare.
Të mërkurën, z. Maduro tha se do të pranonte negociatat me Juan Guaidó, lideri i opozitës i cili që nga viti 2019 është njohur nga Shtetet e Bashkuara dhe dhjetëra vende të tjera si Presidenti i përkohshëm i Venezuelës. Ndërkohë, disa demokratë në Kongres po i kërkojnë administratës Biden të “shtojë angazhimin me qeverinë Maduro”, siç e tha Kryetari i Komitetit të Punëve të Jashtme të Dhomës Gregory W. Meeks. Grupi Ndërkombëtar i Krizave thotë se Presidenti Biden duhet të lehtësojë disa nga sanksionet gjymtuese të aplikuara mbi Karakas nga administrata e mëparshme, transmeton lexo.com.al.
Objektivi për një ndryshim të tillë të politikës fillon me dështimin e fushatës amerikane për të detyruar përmbysjen e regjimit Maduro përmes hapave të tillë drastikë si bllokimi i shitjeve të naftës, burimi dominues i të ardhurave të vendit. Edhe para kësaj, Venezuela po pësonte një nga shembjet më të këqija ekonomike të çdo vendi në kohë paqeje; masat e SHBA përshpejtuan atë që është bërë një eksod i 5 milion njerëzve, ose një e gjashta e popullsisë së vendit. Ata që mbeten preken nga mungesa e tmerrshme e energjisë dhe mallrave thelbësore, përfshirë vaksinat për koronavirusin.
Në një masë të madhe, Venezuela është bërë një shtet i dështuar. Guerrilët kolumbianë dhe grupet e tjera të armatosura kontrollojnë pjesë të mëdha të territorit rural, ku ata plaçkitin minerale dhe kryejnë trafikun e drogës. Por, i mbështetur nga Kuba dhe Rusia, z. Maduro është mbajtur fort në Caracas me ndihmën e komandantëve ushtarakë dhe policorë të korruptuar thellësisht. Përpjekjet e përsëritura nga opozita për të detyruar qeverinë përmes demonstratave masive ose një rebelimi ushtarak kanë dështuar, ndërsa mijëra aktivistë të opozitës janë vrarë ose burgosur, transmeton lexo.com.al.
Z. Guaidó pranoi në mënyrë implicite nevojën për të ndryshuar kursin këtë javë në një video që kërkon një “marrëveshje kombëtare të shpëtimit”. Siç ai e përshkroi, marrëveshja do të përfshinte një plan për vaksinat Covid-19, zgjedhjet parlamentare dhe presidenciale të monitoruara ndërkombëtarisht dhe heqjen graduale të sanksioneve ndërkombëtare. Është mjaft e lehtë për administratën e Biden për të mbështetur këtë axhendë, dhe ajo e bëri këtë shpejt. “Zgjidhja e vetme për këtë krizë është një marrëveshje gjithëpërfshirëse që çon në një rezultat demokratik,” shkroi në Twitter Julie Chung, ushtruesi i detyrës së kryediplomatit të Departamentit të Shtetit për Amerikën Latine.
Problemi më i vështirë është se çfarë do të bëhet kur, siç të gjithë presin, regjimi i Maduro të refuzojë të pranojë zgjedhje vërtet demokratike apo edhe të negociojë me mirëbesim – siç ka bërë gjatë raundeve të mëparshme të ndërmjetësimit. A duhet Shtetet e Bashkuara të lehtësojnë disa sanksione për të lehtësuar krizën humanitare në Venezuelë, në këmbim të koncesioneve të mëtejshme të pjesshme nga regjimi? Ndoshta – por në minimum, ato koncesione duhet të përfshijnë lirimin e të gjithë të burgosurve politikë dhe pranimin e lirisë së medias dhe veprimtarinë paqësore të opozitës./TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
