Nga Ivan Krastev/ Demokracia ndodhet në litarë dhe Presidenti Biden thotë se ai dëshiron të l uftojë mbrapsht. Ai planifikon të thërrasë një Samit të demokracive dhe të mobilizojë një koalicion të gjerë të qeverive demokratike për të përmbajtur ngritjen e fuqive a utoritare si Kina dhe Rusia. Kjo duket jashtëzakonisht e ndjeshme. Kjo rezonon gjithashtu me momentin progresiv brenda Shteteve të Bashkuara, pasi shumë amerikanë janë të vendosur për të riparuar demokracinë e tyre, duke e bërë atë më të drejtë dhe më gjithëpërfshirëse. Por ka një pengesë: Për të pasur sukses në ndërtimin e një koalicioni demokratik kundër autoritaristëve, Shtetet e Bashkuara do të duhet të heqin monopolin e tyre për të përcaktuar se kush llogaritet si “demokratik”. Nëse jo, do të përfundojë ose me një koalicion shumë të kufizuar për t’i shërbyer interesave strategjikë të Amerikës ose me një koalicion që e bën Uashingtonin të duket në mënyrë të pambrojtshme hipokrite.
Në një raport të botuar në mars, organizata suedeze e kërkimit V Dem shprehet se “niveli i demokracisë që gëzon një qytetar mesatar global në vitin 2020 është në nivelet e regjistruara për herë të fundit rreth vitit 1990”. Sipas gjykimit të V Dem, autokracia e zgjedhur – një regjim politik në të cilin demokracia zvogëlohet në fuqinë e pakufizuar të një shumice – është lloji më i zakonshëm i sotëm i regjimit. India, Turqia dhe Hungaria janë shembuj. Këta autoritarë të rinj janë shumë të ndryshëm nga të afërmit e tyre të epokës së Luftës së Ftohtë, të cilët shpesh ishin regjime ushtarake. Ata kalojnë kufijtë midis demokracisë dhe autoritarizmit pothuajse po aq shpesh sa kontrabandistët kalojnë kufijtë shtetërorë, transmeton lexo.com.al.
Shumë nga jo-demokracitë e reja të sotme janë në fakt ish-demokraci. Dhe në shumë prej këtyre vendeve, qytetarët votuan për populistët autoritarë posaçërisht me shpresën për ta bërë demokracinë të funksionojë për ta. Mbështetësit e qeverisë në autokracitë elektorale si India dhe Hungaria ose demokracitë elektorale si Polonia, vende që organizatat si V Dem dhe homologu i saj amerikan Freedom House etiketojnë si demokraci në tërheqje, do të këmbëngulnin se ata jetojnë në demokraci. Që nga janari, përqindja e indianëve që i besuan Kryeministrit Narendra Modi ishte shumë më i lartë se numri i amerikanëve ose evropianëve që u besuan liderëve të tyre (Të them të drejtën, popullariteti i z. Modi ka marrë një goditje serioze gjatë muajit të kaluar pasi Covid-19 ka shpërthyer në të gjithë Indinë në një pjesë të madhe për shkak të asaj që shumë e përshkruajnë si dështimin më të madh të qeverisjes që nga pavarësia e vendit).
Autoritarizmi i ri e pasqyron veten jo si një alternativë ndaj demokracisë por si një demokraci e vërtetë, njëra në të cilën qeveris një shumicë. Koncepti i “tërheqjes” që përdoret kaq shpesh në Departamentin e Shtetit ka verbuar shumë në qeverinë amerikane për faktin se nuk mjafton më një vazhdimësi e thjeshtë e Luftës së Ftohtë me demokraci nga një skaj dhe autoritarizëm në anën tjetër. “Tërheqja”, një koncept i prezantuar nga misionarët për të shpjeguar sesi të krishterët e konvertuar së fundmi “rrëshqitën” në zakonet e tyre para-kristiane, ngatërron më shumë sesa sqaron sepse për misionarët, të kthyerit ishin më keq se të pabesët. Demokracitë liberale të botës kanë humbur monopolin e tyre për të përcaktuar se çfarë është demokracia, jo thjesht sepse autoritarët e rinj pretendojnë kredenciale demokratike (ata kanë fituar zgjedhje të lira ndonëse jo gjithmonë të drejta), por gjithashtu sepse – siç demonstroi një studim i fundit nga Pew Research – shumica dërrmuese e amerikanëve dhe francezëve janë thellësisht të zhgënjyer me sistemin e tyre politik. Disa nuk janë të bindur që ata ende jetojnë në një demokraci. Kjo është e vërtetë edhe për shumë vende të tjera evropiane, transmeton lexo.com.al.
Çfarë ka ndodhur? Unë dyshoj se një pjesë e kësaj vjen nga një vit bllokimesh dhe kufizimesh të lidhura me të. Perceptimi i asaj që përbën qeverisjen demokratike është përkeqësuar ndërsa shoqëritë janë infektuar me frikë dhe pasiguri. Viti i kaluar i luftës me pandeminë i ka bërë në shumë vende demokracitë dhe regjimet autoritare më pak të dallueshme se sa dikur. Dikush nuk mund të kuptojë nga lloji i regjimit të një vendi se sa mirë (ose sa dobët) do t’i përgjigjet pandemisë. Demokraci si Koreja e Jugut dhe Zelanda e Re, por edhe autokraci si Kina e kanë trajtuar atë me sukses. Lloji i regjimit nuk do të parashikojë gjithashtu se çfarë kufizimesh mbi liritë e qytetarëve ose çfarë lloj politikash ekonomike do të miratojë një qeveri. Sipas fjalëve të filozofit politik David Runciman, “Nën një bllokim, demokracitë zbulojnë atë që kanë të përbashkët me regjimet e tjera politike: edhe këtu politika ka të bëjë në fund të fundit me fuqinë dhe rendin”.
Kufiri i turbullt midis demokracive dhe jo-demokracive ka pasoja të mëdha kur bëhet fjalë për politikën ndërkombëtare. Nëse administrata e Biden do të drejtohet nga vlerësimet e Freedom House ose V Dem, vendet si India nuk kanë vend në aleancën e saj. Megjithatë, nëse drejtohet nga interesat strategjikë të Amerikës, India ka një rëndësi të madhe për çdo përpjekje perëndimore për të përmbajtur ndikimin e Kinës në Azi. Pra, Uashingtoni ka një zgjedhje. Ajo ose duhet të pretendojë në mënyrë hipokrite se me qëllim për të përmbajtur Kinën vende si India dhe Turqia janë demokraci ose të shkëpusë në mënyrë retorike përpjekjet e saj për të përmbajtur Kinën dhe Rusinë nga përpjekjet e saj për të ringjallur demokracinë globale. Unë sugjeroj që administrata e Biden të marrë rrugën e dytë. Në botën tonë të ngopur me media sociale, hipokrizia është vesi i fundit. Dhe ndërsa legjitimiteti i aktivistëve demokratikë vjen nga të folurit e së vërtetës në pushtet, legjitimiteti ndërkombëtar i qeverive demokratike vjen nga të folurit e së vërtetës për pushtetin./TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
