Realizmi i politikës së jashtme të administratës Biden lë pak hapësirë për arritjen e paqes.
Donald Trump u përpoq të ishte sa më ndryshe nga Barack Obama. Por në Lindjen e Mesme ai përfundoi në të njëjtin vend. Në mënyrat e tyre të ndryshme, të dy ata u përpoqën dhe dështuan të zvogëlojnë angazhimet e Amerikës në rajon. Joe Biden ka të njëjtin qëllim – dhe ka theksuar përparësitë e tij alternative, Kinën dhe klimën, madje edhe më qartë sesa paraardhësit e tij. Dhuna e tanishme midis izraelitëve dhe palestinezëve, më e keqja që nga viti 2014, është një provë e hershme e perspektivave të tij për të pasur sukses atje ku nuk arritën të tjerët. Kjo nuk do të arrihet, siç pretendojnë disa progresistë, duke hedhur poshtë palestinezët siç bëri z. Trump.
Në javët e para të presidencës së tij, z. Biden riktheu 250 milion dollarë ndihmë për ata që paraardhësi i tij kishte prerë, premtoi të rihapë Konsullatën de facto amerikane për palestinezët në Jerusalem që z. Trump kishte mbyllur dhe rivendosi mbështetjen e tij për një shtet palestinez, mbi të cilin Presidenti republikan ishte ambivalent. Megjithatë, Biden ndan pikëpamjen e konsensusit se asnjë zgjidhje nuk është e mundur nën udhëheqjen e sotme izraelite dhe palestineze. Dhe siç sinjalizoi më parë në Afganistan, ai ka pak kohë për një kauzë të humbur, transmeton lexo.com.al.
Kjo e veçon atë nga z. Obama. Në mandatin e tij të dytë, paraardhësi demokratik i z. Biden besonte gjithashtu se një zgjidhje për konfliktin Izraelo-Palestinez ishte më pak e mundur dhe më pak e rëndësishme për stabilitetin rajonal sesa kishte menduar dikur. Megjithatë, ai mundoi Sekretarin e tij më me shpresa të Shtetit, John Kerry, për të filluar një raund të diplomacisë së paqes gjithsesi; ashtu siç z. Obama ishte ndikuar më parë për të kapërcyer skepticizmin e tij dhe për të ndërhyrë në Libi dhe dyfishuar prezencën në Afganistan. Z. Biden, aspak adhurues i atyre përpjekjeve në atë kohë dhe dëshmitar i dështimeve që u kthyen, po duket tashmë i palëkundur. Ai ka vendosur që shenja e tij të jetë Presidenti i parë që nuk fillon një iniciativë për paqen në Lindjen e Mesme që nga Gerald Ford. Në zhargonin në Uashington: “Ai nuk është i interesuar për një çmim Nobel”.
Ky qëndrim ndihmon në shpjegimin e ngadalësisë së administratës për t’iu përgjigjur tensioneve në Jerusalemin Lindor këtë muaj, pasi protestat kundër dëbimit të parashikuar nga gjykata të gjashtë familjeve palestineze u kthyen në dhunë. U deshën tre ditë që Jake Sullivan, këshilltari i sigurisë kombëtare, për të diskutuar konfliktin e përshkallëzuar me homologun e tij izraelit, por deri në atë kohë ishte kthyer në një çështje të nxehtë ndërkombëtare. Ishte një përgjigje e përgjithshme, duke zbuluar tensionin e natyrshëm për të “zhvlerësuar” një rajon të paqëndrueshëm me një rëndësi të vazhdueshme gjeopolitike dhe të brendshme. Është një strategji që kërkon vëmendje nga afër dhe diplomaci të shkathët që në përgjithësi Amerika rezervon për përparësitë e saj më të larta, transmeton lexo.com.al.
Është gjithashtu një strategji mbështetëse e status quo-së, siç ka qenë e dukshme nga administrimi delikat i administratës kundrejt përgjigjes së Izraelit pasi iu kundërpërgjigj Hamasit me një serë raketash në Gaza. Demokratët e krahut të majtë të tillë si përfaqësuesja Rashida Tlaib e nxitën Biden të ngrinte presionit ndaj Kryeministrit të Izraelit, Binyamin Netanyahu. Në kundërshtim me këtë, administrata nuk ka kërkuar në mënyrë të qartë një armëpushim ose nuk ka lejuar Këshillin e Sigurimit të OKB ta bëjë këtë, të dyja këto që z. Obama mund t’i kishte bërë. Përveç angazhimit të gjatë të z. Biden për sigurinë e shtetit hebre – si një zionist i rrallë demokrat – kjo reflekton gjithashtu ngurrimin e administratës për ta përfshirë veten në krizë më shumë sesa duhet.
Në hidhërim të znj. Tlaib dhe të rreth një të katërtës së demokratëve të kongresit në përgjithësi, administrata e konsideron diplomacinë e saj të qetë si mënyrën më praktike për të ndaluar izraelitët të shkojnë shumë larg. Ajo arsyeton që mallkimet e administratës Obama kundër z. Netanyahu nuk e përmirësuan atë. Më se shumti, ajo mendon se grumbullimi i ndikimit mbi udhëheqësin izraelit duke e mbështetur atë në fillim të krizës, vlen në mënyrë që të përpiqemi ta kufizojmë atë më vonë. Në mënyrë të ngjashme, administrata e konsideron antipatinë në rritje ndaj Izraelit midis progresistëve të jetë kryesisht një tjetër burim i ndikimit të mundshëm që ajo të përdorë kundër z. Netanyahu. Kjo duket një llogaritje e arsyeshme. Në një konflikt të mirënjohur, ndryshimi pro-palestinez midis demokratëve është i ri dhe, për Izraelin, ogurzi. Mund të nxisë një president armiqësor të ardhshëm dhe që Lindja e Mesme të bëhet një çështje edhe më partizane sesa e bëri z. Trump, transmeton lexo.com.al.
Gatishmëria e disa demokratëve pro-Izraelit, të tillë si senatori Robert Menendez, për t’u bashkuar me kolegët e tyre në kritikimin e përdorimit të forcës së Izraelit në Gaza e nënvizon këtë. Por nëse konflikti nuk zgjatet, presioni mbi Biden nga partia e tij duket i pamjaftueshëm për të ndryshuar taktikat e tij të ulëta. Një rezolutë pro-Izraelit do të kalonte gjithsesi nëpër Kongres. Duke pasur parasysh ambicien e saj për të rivendosur marrëveshjen bërthamore të Iranit, administrata mund të jetë më e shqetësuar për mënyrën se si priten përpjekjet e saj në rajon. Iranianët dhe aleatët e tyre do t’i shohin ato si një provë të guximit të saj diplomatik. Izraeli, Arabia Saudite dhe prishës të tjerë të mundshëm të negociatave për Iranin vlerësojnë ndërkohë gatishmërinë e z. Biden për të qëndruar pranë aleatëve tradicionalë – një cilësi që ata dyshuan te z. Obama.
Menaxhimi i luftës dhe krizës
Mbi të dy masat, përpjekjet e hershme të administratës në Lindjen e Mesme duket se pas fillimit të tyre të ngadaltë, po ecin në mënyrë të kënaqshme. Kur Lexington shkoi për të bërë presion, konflikti në Gaza dukej se do të mbaronte brenda ditësh dhe jo javësh si në 2014. Kjo do të ishte në përputhje me këshillat “private” të raportuara të z. Biden për z. Netanyahu. Do të ishte gjithashtu në përputhje me këshillat e Amerikës për palestinezët, të kryera përmes Egjiptit, një aleat tjetër që z. Obama konsiderohet se ka trajtuar në mënyrë të lëkundur. Si një provë e hershme e teorisë së z. Biden se Amerika mund të arrijë më shumë me skemat tradicionale sesa unilateralizmi, ai nuk mund të kërkonte shumë më tepër, transmeton lexo.com.al.
Një progres i tillë është pashmangshëm i brishtë. Stabiliteti i Lindjes së Mesme përcaktohet shumë më tepër nga rrethanat lokale sesa veprimi amerikan, i cili është një fakt tjetër që udhëzon qasjen jo-angazhuese të z. Biden. Megjithatë, përfundimi është se Amerika ka pak kontroll kur vendasit kthejnë atë që tani është një çështje e rendit të dytë në një çështje të rendit të parë, siç ka qenë rasti këtë muaj. Ky realitet i vazhdueshëm duhet ta mbajë z. Biden nën gatishmëri./TheEconomist/Lexo.com.al/e.c.
