Disa njerëz të rëndësishëm nuk mund të shiheshin askund kur Joe Biden preku Evropën javën e kaluar në udhëtimin e tij të parë jashtë vendit si President: Ambasadorët amerikanë në të tre vendet që ai vizitoi. Z. Biden nuk ka emëruar ende të dërguarit e tij në Britani, Belgjikë ose Zvicër, ku ai i dha fund fushatës së tij të samiteve duke takuar homologun e tij rus, Vladimir Putin. Në fakt, z. Biden nuk ka zgjedhur një Ambasador në asnjë nga vendet – nga Japonia në Gjermani dhe Kanada – që me Amerikën përbëjnë G7, grupin e demokracive të prosperuara që ai u përpoq të mblidhte javën e kaluar për një g arë globale kundër a utokracive të Rusisë dhe Kinës. Ai nuk ka zgjedhur gjithashtu një Ambasador në Bashkimin Evropian, udhëheqësit e të cilit ai u takua gjithashtu në turneun e tij. Lista e mungesave vazhdon. Megjithëse administrata ka qarkulluar emra të ndryshëm, z. Biden nuk ka zgjedhur ende diplomatët kryesorë në Pekin, Delhi, Islamabad, Kabul, Kiev, Manila, Riad, Seul, Varshavë dhe më tej. Amerika mund të jetë kthyer siç dëshiron të deklarojë z. Biden, por Ambasadorët e saj janë ende shumë larg.
Në Moskë është një Ambasador, por vetëm sepse z. Biden mbajti zgjedhjen e Donald Trump, John Sullivan. Dhe z. Biden ka arritur të caktojë një përfaqësues në NATO. Ajo është Julianne Smith, një nga zëvendës këshilltarët e tij të sigurisë kombëtare kur ai ishte Zv/President. Por ajo nuk është konfirmuar ende nga Senati dhe meqenëse Presidenti e propozoi atë vetëm javën e kaluar, ajo nuk ka gjasa të jetë në detyrë për mjaft kohë. Është e vështirë të matësh ndikimin e një Ambasadori që mungon. Një i ngarkuar me punë, përgjithësisht një oficer me përvojë i shërbimit të jashtëm, vepron si një rojtar. Krerët e shteteve dhe ministrat e jashtëm shpesh flasin drejtpërdrejt me njëri-tjetrin. Gjatë pandemisë, diplomacia virtuale tregoi meritat e saj si një rrugëdalje për pasjen e diplomatëve në terren. Dhe disa Ambasadorë, përgjithësisht ata që nuk janë tërhequr nga shërbimi i jashtëm, kanë bërë më shumë për të stepur sesa për të avancuar marrëdhëniet me vendin e tyre pritës. Los Angeles Times e përshkroi Richard Grenell, të dërguarin e z. Trump në Berlin, si “një irr itues të pandruajtur për Gjermaninë”. Të them të drejtën, megjithatë, z. Grenell përfaqësonte pikëpamjet e shefit të tij, transmeton lexo.com.al.
Siç z. Biden e tha javën e kaluar në Gjenevë, ku u takua me Putin, ai beson se politika e jashtme “është një zgjatje logjike e marrëdhënieve personale”. Sa më shpejt të jenë Ambasadorët në vend, aq më shpejt ata mësojnë se kush janë lojtarët e vërtetë dhe fillojnë ndërtimin e besimit. Dhe si zgjedhje të Presidentit, ambasadorët flasin me autoritet të veçantë, si me qeverinë e tyre pritëse ashtu edhe me ato të tyre. Merrni parasysh Tom Nides, të cilin z. Biden e emëroi javën e kaluar për të qenë Ambasador në Izrael. Nënkryetari i Morgan Stanley, z. Nides ishte zëvendës sekretar i shtetit për menaxhim dhe burime nën Hillary Clinton dhe punoi gjithashtu për vite në Capitol Hill. Sikur ai të ishte në vend ndërsa t ensionet po rriteshin muajin e kaluar në Jerusalem, ai mund të kishte autoritetin dhe marrëdhëniet për të tërhequr vëmendjen e administratës për t elashet dhe për të ndërhyrë në mënyrë efektive vetë, para se Izraeli dhe Hamasi të fillonin shkëmbimin e g oditjeve. Siç ishte situata, administrata u përpoq të dërgonte një të dërguar pas këtij fakti, dhe zyrtari më i lartë që mund të kursente ishte një zëvendës ndihmës sekretari i shtetit, Hady Amr.
Ritmi i n gathët i emërimeve të Ambasadorëve është pjesë e një modeli më të gjerë. Pasi filloi me plotësimin relativisht të shpejtë të stafit të administratës së tij, të paktën me të emëruar të cilët nuk kërkonin konfirmim nga Senati, z. Biden ka humbur vrullin. Ashtu si me vetë udhëtimin, gjatë të cilit aleatët u kënaqën vetëm për t’u takuar me një President amerikan i cili nuk i o fendoi ose i g oditi fizikisht, ritmi i ngadaltë i emërimeve i z. Biden nuk duket aq k eq në krahasim me atë të z. Trump. Por ky është një tavan i ulët. Pesë muaj pas mandatit të tij, z. Biden ka konfirmuar 67 të emëruar politikë, krahasuar me vetëm 41 të z. Trump në të njëjtën pikë. Nga ana tjetër, Barack Obama, kishte 149 zyrtarë të konfirmuar deri tani, sipas të dhënave të mbajtura nga Partneriteti për Shërbimin Publik, një grup jo-fitimprurës, transmeton lexo.com.al.
Këto shifra janë veçanërisht të ç uditshme kur mendoni se në përgjithësi, një President supozohet të plotësojë rreth 1,100 vende të lira që kërkojnë konfirmimin e Senatit, së bashku me 3,000 të tjerë që nuk e kërkojnë këtë. Një p roblem është që, në mënyrë që të punësosh njerëz, duhet të punësosh njerëzit që mbikëqyrin punësimin. Në këtë nuk ndihmon që, pjesërisht për shkak të i nercisë senatoriale, z. Biden nuk ka ende plotësuar tre postet kryesore të përqendruara në stafin e qeverisë dhe bërjen e saj të funksionojë në mënyrë efektive: drejtuesit e Zyrës së Menaxhimit të Personelit, Administratës së Shërbimeve të Përgjithshme dhe Zyrës së Menaxhimit dhe Buxhetit. Z. Biden ka propozuar një politikë të jashtme aktiviste dhe një axhendë të guximshme të brendshme, por, në të gjithë qeverinë, ai ka ende mungesë të shumë udhëheqësve që do t’u duhen të ndjekin qëllimet në mënyrë efektive.
Senati luan një rol të vetin në m inimin e qeverisjes efektive duke marrë kohën e tij. Për shembull, z. Biden ka emëruar shumicën e kandidatëve të tij për pozicionin k ritik të ndihmësit të sekretarit të shtetit rreth mesit të prillit. Por Senati nuk ka konfirmuar ende ndonjë prej tyre. Z. Obama i janë dashur mesatarisht 510 ditë dhe z. Trump mesatarisht 525 ditë, për të aprovuar secilin ndihmës sekretar. Z. Biden dhe ndihmësit e tij më të vjetër kishin përvojën e qeverisë për të parashikuar p engesat për punësimin, nga politika e zgjedhjes së individëve deri te kërkesat për të kontrolluar secilin për k onflikte financiare të interesit ose kritere të tjera të rëndësishme. Ata kishin me mençuri më shumë se 1.000 të emëruar të cilët nuk kërkonin konfirmimin e Senatit gati për të filluar që ditën e parë. Por degjesat e konfirmimit ishin të ngadalta për të filluar, jo më pak për shkak të s ulmit në Kapitol, pasuar nga g jykimi i dytë i z. Trump, transmeton lexo.com.al.
Administrata ra pastaj në një model të njohur për ata që kanë parë t ranzicionet të vijnë e ikin. Ata zyrtarë që ishin në pozicione u preokupuan me k riza ose duke bërë një politikë të re. Pyetjet ndaj personelit, të cilat kanë d isavantazhin e të qenit të s hurdhër dhe të ndjeshëm, u bënë të lehta për t’u shtyrë. Dhe, sigurisht, sa më pak njerëz në pozicione, aq më shumë detyra grumbullohen mbi ta. Reforma të ndryshme janë propozuar gjatë viteve për të përshpejtuar gjërat, të tilla si zvogëlimi i numrit të të emëruarve politikë, duke kërkuar që më pak prej tyre të konfirmohen nga Senati dhe el iminimin e disa pozicioneve krejtësisht. Por, degët legjislative dhe ekzekutive ruajnë me kujdes privilegjet e tyre, dhe kështu procesi zhvillohet së bashku.
Zgjedhja e Ambasadorëve është veçanërisht e n dërlikuar. Presidentët kanë tentuar të përdorin poste komode, me p resion më të ulët për të shpërblyer donatorë të mëdhenj të fushatës ose aleatë të tjerë politikë. Z. Trump i pëlqente veçanërisht ta bënte këtë dhe ai ngriti përqindjen e ambasadorëve të emëruar politikisht në 43%, me 57% të tjerë të marrë nga shërbimi i jashtëm profesional. Që nga viti 1974, përqindja e profesionistëve ka qenë afër 67%. Antony Blinken, sekretari i shtetit, dëshiron të promovojë më shumë oficerë të shërbimit të jashtëm në ambasada. Ai po kërkon gjithashtu të diversifikojë përbërjen. Një analizë e lëshuar në janar nga Partneriteti për Shërbimin Publik zbuloi se nga 189 ambasadorë, vetëm pesë ishin të z inj. Të gjitha këto konsiderata mund të krijojnë vendimmarrje k omplekse, madje edhe para se anëtarët e Kongresit dhe të tjerët të bëjnë thirrje për të lobuar për të preferuarit e tyre, transmeton lexo.com.al.
Pasi emëroi nëntë oficerë të shërbimit të jashtëm për të qenë Ambasadorë në prill, z. Biden vijoi dy muaj më vonë, në 15 qershor, me nëntë nominime të tjera, duke përfshirë znj. Smith dhe z. Nides. Përveç zgjedhjes së Ambasadorëve në Kosta Rika, Gambia, Guinea, Paraguai dhe Sri Lanka, z. Biden zgjodhi Ken Salazar, një ish sekretar i brendshëm dhe senator nga Kolorado, si Ambasador në Meksikë. Ai zgjodhi gjithashtu C.B. “Sully” Sullenberger III, një ish-kapiten i linjës ajrore që uli me sukses një avion pasagjerësh të d ëmtuar në lumin Hudson në 2009, për të qenë përfaqësuesi amerikan, me gradën e Ambasadorit, në këshillin e Organizatës Ndërkombëtare të Aviacionit Civil. Por Presidenti nuk ka plotësuar ende shumë nga postet më të rëndësishme dhe më të ndjeshme. Pas dekadave të d emonizimit të suksesshëm republikan të qeverisë, z. Biden dëshiron të provojë se mund të jetë një forcë për të mirë brenda dhe jashtë vendit. Do të ishte për të ardhur k eq nëse p aaftësia menaxheriale do t’i p engonte./TheEconomist/Lexo.com.al/e.c.
